အြန္လိုင္းစာေပ ေရးသားျခင္း

စာေရးသားတတ္ျခင္းျဖင့္ ...လူသားတို႔၏ ကာလႏွင့္ ေဒသကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္သည္ဟု အဆိုရွိသည္။ ဤအဆိုသည္ မွန္၏။ စာေရးသားတတ္ျခင္းအားျဖင့္ လူသားတို႔သည္ သတၱ၀ါအားလံုး မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာေသျခင္းတရားကို တစ္နည္းတစ္ဖံု ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

လူသာ ေသသည္....စာကား မေသ

တိရစၧာန္တို႔သည္ တစ္ေခတ္ႏွင့္ တစ္ေခတ္ ဆက္သြယ္မႈလံုး၀ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေပ။ လူသားမ်ားကဲ့သို႔ စာေရးၿပီး မွတ္တမ္းမတင္ႏိုင္ေပ။ လူသည္ မိမိေရးသားထားေသာ စာကို ကမာၻအႏွံ႔သို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္သည္။ မိမိေခတ္၌သာမက ေခတ္အဆက္ဆက္သို႔ မိမိေျပာဆိုျခင္သည့္ စကားကို ေျပာျပႏိုင္သည္။ ကာလၾကာေ၀းသည္ အထိလည္း ဆက္သြယ္မႈမ်ားကို လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၆၀ ေက်ာ္က ပ်ံလြန္ေတာ္မူေသာ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ `ကိုးခန္းပ်ဳိ႕´ ကို ယခုထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ့လာဖတ္႐ႈ ဗဟုသုတ တိုးပြားႏိုင္ေပသည္။ သြန္သင္ဆံုးမခ်က္မ်ားကို ၾကားနာႏိုင္သည္။
စာေရးတတ္ျခင္းအားျဖင့္ အခ်ိန္ကာလကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္႐ံုသာမက ေနရာေဒသကိုပင္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေပသည္။ ရပ္ေ၀းသို႔ မသြားႏိုင္ေသာ္လည္း ရပ္ေ၀းမွ မိတ္ေဆြကို ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္ေပသည္။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာေသာ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သိရွိႏိုင္ေပသည္။ ၂၁-ရာစု အင္တာနက္ေခတ္တြင္ ပို၍ပင္ အဆင္ေျပေစသည္။ တစ္ကမာၻလံုး အတိုင္းအတာျဖင့္ ဆက္သြယ္မႈမ်ား ပို၍ ေကာင္းမြန္လာေပသည္။ စာေပေရးသားျခင္းသည္လည္း စကၠဴေပၚတြင္သာမက အြန္လိုင္းေပၚတြင္ ေရးသားႏိုင္ေပသည္။ အြန္လိုင္းစာေပမ်ားသည္ တစ္ကမာၻလံုးကို ျပန္႔ႏွံ႔ေစၿပီး လူသားအားလံုး အတြက္ အက်ဳိးရွိေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူအမ်ား အြန္လိုင္းစာေပ ေရးသားျခင္းကို ေလ့လာေရးသားၾကေစရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။

(*ဆရာဦးေသာ္ေကာင္း၏ စာအုပ္အေၾကာင္းနိဒါန္း ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏႈတ္၍ ယေန႔ေခတ္ႏွင့္အညီ ျဖည့္စြက္ေရးသား တင္ျပထားပါသည္။)

စာရေးဆရာများ၏ စာရေးပုံစရိုက်များ

စာရေးဆရာ အသီးသီးတို့သည် မိမိနှစ်သက်သလို၊ သက်တောင့်သက်သာ ရှိသည်ဟု ထင်သလို စာရေး တတ်ကြသည်။
စလေဦးပုညသည် မေတ္တာစာ၊ တေးထပ်၊ မှာတမ်းများကို ရေးသောအခါ ဆေးပေါ့လိပ် တစ်လိပ် ကုန်အောင် ရှေးဦးစွာ သောက်ပြီးမှ ပုရပိုက်ကိုခင်း၍ ဘယ်လက်ဖြင့် ကန့်ကူဆန် ကိုင်ကာ မရပ်မနား ထောက်လျှောက်ရေးသားသည်။ (ဦးပုည၏ ညာလက်သည် သိမ်နေ၍ မသန်မစွမ်းရှိနေကာ ဘယ်လက်ဖြင့် စာရေးရသည်။)
လယ်တီဆရာတော် ဘုရားကြီးသည် ဗလာစာအုပ်(ကော်ပီစာအုပ်)တွင် ခွေးတံဆိပ် ခဲတံဖြင့် စာရေး၏။ ဆရာတော်ကြီး၏ တပည့်များက ခဲတံပေါင်းများစွာကို ချွန်ကာ ဆရာတော်ကြီး၏အနီးတွင် စုပုံချပေးထားရသည်။ ဆရာတော်ကြီးသည် ခဲတံတစ်ချောင်း တုံးသွားလျှင် အနီးရှိ ချွန်ပြီးခဲတံပုံထဲမှ တစ်ချောင်းကို ကောက်ယူရေးသားသည်။ တုံးသွားသောခဲတံများကို တပည့်များက ချွန်ပေးကြရသည်။
မော်ပီဆရာသိန်းသည်အသက်ကြီးလာသောအခါ မျက်စိမှုန်လာ၍ သူစာဖတ်လိုသော အခါ ဘေးလူကို ဖတ်ခိုင်းရသည်။ ဆရာသိန်း စာရေးလိုလျှင် နှုတ်မှရွတ်ပြပြီး ဘေးလူကို လိုက်၍ ရေးခိုင်းရသည်။
လယ်တီပဏ္ဍိတ ဦးမောင်ကြီးကား သင်ဖြူးပေါ်တွင် ဝမ်းလျားမှောက်ကာ မင်အိုးတွင် ကလောင်တံဖြင့် တို့၍ရေး၏။ ဖောင်တိန်ဖြင့် မရေးပေ။ မင်အိုးတွင် ကလောင်တံဖြင့် ရေးခြင်းမှာ ကလောင်သွားတွင် မင်ကုန်သွားလျှင် ထပ်၍ထပ်၍ မင်တို့ရသည်။ ယင်းသို့ မင်တို့ခိုက်တွင် ရေးစရာများ စဉ်းစားရသည်။ (တနည်းပြောရလျှင် မင်တို့ခိုက်တွင် ဦးနှောက်အနားယူရသည် ဟု ဆိုနိုင်ပေသည်။)
စာရေးဆရာကြီး မဟာဆွေမှာ အရက်သောက်တတ်သူဖြစ်ရာ ညဦးအချိန်တွင် အရက်သောက်၍ ထမင်းစားပြီးနောက် အိပ်ယာသို့ ဝင်သည်။ သန်းခေါင်ကျော် နာရီပြန် တစ်ချက် နှစ်ချက်တွင် အိပ်ယာမှ နိုးလာပြီး မိုးလင်းသည့်တိုင်အောင် စာရေးလေသည်။ စာရေး၍ လက်တွေ့နေလျှင် နံနက်စာစားချိန်အထိ ရေးတတ်လေသည်။
ဆရာကြီး ပီမိုးနင်းမှာလည်း ငယ်စဉ်အခါက ကဇော်ဆိုင်၊ အရက်ဆိုင်တွင် စာရေး လုပ်ခဲ့ဘူး သဖြင့် အရက်သောက်တတ်သူ ဖြစ်လာလေသည်။ လက်ဖက်ရည်ကရားအတွင်း အရက်ထည့်ပြီး သူ့အနီးတွင် ချထားလျက် အရက်တစ်ကျိုက် စာတစ်ပိုဒ် ရေးတတ်လေသည်။
စာရေးဆရာ ရန်အောင်ကမူ ဆေးပေါ့လိပ် သောက်တတ်သူဖြစ်သဖြင့် လင်္ကျာလက်တွင် ဖောင်တိန်ကိုင်ကာ လက်ဝဲလက်ကြားတွင် ဆေးလိပ်ညှပ်လျက် ဆေးလိပ်တစ်ဖွာ စာတစ်ဝါကျ ရေးသားလေသည်။
မောင်သာရနှင့် မောင်စိန်ဝင်း(ပုတီးကုန်း) တို့သည် တစ်ချိန်က ဟိုတယ်များတွင် အခန်းငှား၍ စာရေးလေ့ရှိ သည်။ (စိတ်အနှောက်အယှက် မရှိမှု၊ စိတ်ကြည်လင် ချမ်းမြေ့မှုသည် စာကောင်းပေကောင်း ကို စိတ်ပါဝင်စားစွာ ရေးသားနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်မည်။)
ယနေ့ခေတ် အွန်လိုင်းစာပေ ရေးသားသော စာရေးဆရာများသည် ဘယ်လိုပုံစံ ဘယ်လိုစရိုက် မျိုးဖြင့် ရေးသားနေကြပါသနည်း?

ပေတစ်ရာပေါ်မှာ စာရေးတဲ့ အရူးတစ်ယောက် အကြောင်း

ကျွန်တော် ငယ်ငယ်က ကျောင်းကအပြန် ပေတစ်ရာလမ်းမပေါ်မှာ မြေဖြူနဲ့ အင်္ဂလိပ်စာတွေ ရေးနေတဲ့ အရူးတစ်ယောက်ကို တွေ့ဖူးပါသည်။

ထိုအရူးသည် စာတတ်ပေတတ်အရူး ဖြစ်လိမ့်မည်ထင်သည်။ ပေတစ်ရာပေါ်မှာ ရေးသော အင်္ဂလိပ်စာသည်မှာ အတော်လှ၏။ ဘာတွေရေးထား သည်ကို မသိပါ။ ကားလမ်းပေါ်မှာရေးတော့ ကားလာရင် ဒီအရူးသည် ကားတိုက်မည်ဆိုး၍ ပလက်ဖောင်းပေါ် တက်ပြေးသည်။ ကားမရှိလျှင် စာပြန်ရေးသည်။ သူရေးသောစာများသည် ကားများဖြတ်သွားသဖြင့် စာများပျက်ကုန်၏။ ဒီအရူးကတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ ကျွန်တော်ကတော့ တော်တော်စိတ်မကောင်းပါ။

အခုလည်း ကျွန်တော်တို့အဖြစ်က အွန်လိုင်းပေါ်မှာ စာရေးနေတဲ့ အရူးတွေများ ဖြစ်နေမလားဘဲ၊ ကိုယ်ရေးတဲ့စာတွေ ပျက်ကုန်မှာ ဘယ်တော့များ ပျောက်ကုန်မှာကို ရင်တထိပ်ထိပ်နဲ့ ဆက်လက်ရေးသားနေဆဲ...။