ေဘးထြက္ရလဒ္မ်ား

နာေရးကူညီမႈ အသင္းႀကီးကို စတင္တည္ေထာင္စဥ္က ကြၽန္မတို႕တစ္ေတြရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ ခ်က္က လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားလို႕ ပရိေဒဝမီးေတာက္ေလာင္ေနၾကတဲ့ က်န္ရစ္သူ နာေရးရွင္မ်ားရဲ႕ အပူကို တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ဝိုင္းဝန္းကူညီ ၿငိမ္းသတ္ေပးၾကဖို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါဆိုသလို ေဘးထြက္အက်ိဳးေက်းဇူး ေတြကလည္း မနည္းပါဘူး။ ကြၽန္မ မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ...ကြၽန္မတို႕အိမ္က အကူမိန္းကေလးကို ကိုေက်ာ္သူ႕ အိမ္က မိန္းကေလးမွန္းသိလုိက္ရတဲ့ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္က အဘြားတစ္ေယာက္က ''သမီးရယ္ ... ေမာင္ေက်ာ္သူတို႕ကို အဘြား သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲကြယ္။ သူတို႕ အသင္းႀကီးေပၚလာလို႕ အဘြားကို အဘြားသားက သူနဲ႕ အတူ လာေနဖို႕ ေခၚၿပီေလ။ အဲဒါ အခု အဘြားသားနဲ႕ သြားေနေတာ့မွာ' ဆိုေတာ့ မိန္းကေလးက နာေရးကူညီမႈအသင္းနဲ႕ အဘြားေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႕ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္လို႕မရေတာ့''အဘြားသားနဲ႕ အဘြားသြားေနမွာ နဲ႕ ဦးေမာင္ (ေက်ာ္သူ) တို႕ အသင္းနဲ႕ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ေနလို႕လဲ'' လို႕ျပန္ေမးရပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ အဘြားက ''ေၾသာ္ ... အဘြားေလာသြားလို႕၊ ဒီလို သမီးရဲ႕ အဘြားရဲ႕သားက ေျပာတယ္၊ အေမ့ကို ကြၽန္ေတာ္ ေကြၽးထားႏိုင္ပါတယ္၊ အေမအိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ စားစရိတ္ (ကုန္က်စရိတ္) ကဘယ္ေလာက္ရွိမွာလဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အိမ္မွာ ေနတုန္းမ်ား အေမ ဆံုးပါးသြားခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီစရိတ္ ကိုေတာ့ တတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါကို ေတြးေၾကာက္ခဲ့လို႕ အေမ့ကို ေခၚထားခ်င္ေပးမယ့္ ေခၚမထားရဲ ခဲ့ဘူး၊ အခုေတာ့ ကိုေက်ာ္သူတို႕ အသင္းေပၚလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီအတြက္ လံုးဝ ပူစရာ မလိုေတာ့လို အေမ့ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕နဲ႕ ေနဖို႕ ေခၚတာ'' လို႕ ေျပာတယ္လို႕ ေျပာျပပါတယ္။ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကြၽန္မ မိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕ဘႀကီး ဝဋ္ ဒုကၡတစ္ခု ၿငိမ္းသြားတာပါ။ ကြၽန္မမိတ္ေဆြ ရဲ႕ဘႀကီးဟာ ပင္စင္စားလူပ်ိဳႀကီးတစ္ဦးပါ။ လူပ်ိဳႀကီးပီပီ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ သားသမီးကလည္းမရွိေတာ့ တူေတြ၊ တူမေတြ ကိုပဲ အားနာစြာနဲ႕ အားကိုးေနရတဲ့ ဘဝေပါ့။ သူဟာ အရပ္ထဲမွာ အသုဘ ကိစၥျဖစ္တိုင္း အသုဘသြားေမးရင္း အသုဘရွင္ေတြဆီမွာ အသုဘစရိတ္ကို စံုစမ္းေလ့ရွိပါတယ္။ စံုစမ္းရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ သူ႕ပင္စင္ စုေဆာင္း ေငြေလးနဲ႕ သူ႕ရဲ႕အသုဘစရိတ္ ေလာက္ငမႈ ရွိႏိုင္၊ မရွိႏိုင္ကို ခ်ိန္ခ်ိန္ၾကည့္ေနတာပါတဲ့။ သူ႕အတြက္ သူ႕တူ၊ တူမ ေတြ ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုး မျဖစ္ေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႕ေပါ့ေလ။ အခုေတာ့ သူ႕မွာ အဲဒီဝဋ္ ဒုကၡကၿငိမ္းသြားပါၿပီတဲ့။ နာေရးကူညီမႈအသင္းရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကိုပဲ သူ႕ေခါင္းရင္းမွာ ထင္ထင္ရွားရွားေရးထားလိုက္ၿပီတဲ့။ အဲဒီလို နာေရးကူညီမႈအသင္းရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို ထင္သာ ျမင္သာတဲ့ ေနရာမွာ ေရးမွတ္ထားၿပီး အသုဘကိစၥအတြက္ေတာ့ အပူအပင္ကင္းစြာနဲ႕ မိမိတို႕ရဲ႕ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ကို စိတ္ေအးလက္ေအး ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ အဘိုးအို၊ အဘြားအိုမ်ားစြာကိုလည္း ကြၽန္မေတြ႕ၾကံဳရေပါင္း မ်ားလွပါၿပီ။(တစ္လက္စတည္း နဲ႕ နာေရးကူညီမႈအသင္းရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ဟာ ၅၇၈၁၈၄ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာရယ္၊ ေနာက္ထပ္ဖုန္း အသစ္တစ္လံုးလည္း လာေရာက္လွဴဒါန္းသြားတယ္ ဆိုတာရယ္၊ ဖုန္းနံပါတ္ကေတာ့ ၅၆ဝ၃၃၃ ျဖစ္တယ္ဆိုတာရယ္ ကိုသတင္းေကာင္းပါးပါရေစ)။ကြၽန္မရဲ႕ ေမြးေန႕ ဇန္နဝါရီလ(၁)ရက္ေန႕ကို ရိပ္သာတစ္ခုခုမွာ တရားအားထုတ္ရင္းနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ရဲ႕ ႏွစ္ကုန္ရက္မ်ားနဲ႕ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္ရဲ႕ ႏွစ္ဆန္းရက္ မ်ားအတြင္း ေရႊမင္ေတာရ (ပုလဲ ၿမိဳ႕သစ္)မွာ ၁ဝ ရက္ သြားေရာက္ေနထုိင္ တရားအားထုတ္ေနစဥ္ကလည္း ကြၽန္မကို ကိုေက်ာ္သူ႕ဇနီးရယ္လို႕ သိသြားၾကတဲ့ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားက နာေရးကူညီမႈအသင္း လက္ကမ္းစာေစာင္မ်ား ယူလာခဲ့ဖို႕ ေတာင္းဆိုၾကပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ အဲဒီစာေစာင္ေလး တစ္ခုကို ကိုင္လာၿပီး ေယာဂီ အေမတစ္ဦးက ကြၽန္မကုိ ႏႈတ္ဆက္ေက်းဇူးတင္စကား ျပာလာပါတယ္။ သူဟာ ေရာဂါသည္ တစ္ဦးျဖစ္ေနလို႕ သူ႕သားသမီးေတြဟာ သူရိပ္သာ ဝင္ေနတာကို စိတ္မခ်ၾကတဲ့ သူတို႕ဟာ လက္လုပ္လက္စား မိသားစုမ်ားျဖစ္ၾကလို႕ အေမ့ ကိုလည္း ရိပ္သာမွာ အျမဲလာမၾကည့္ႏိုင္၊ ရိပ္သာမွာ အေမတစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း သူတို႕ထံကို ဆက္သြယ္အေၾကာင္းၾကားဖို႕ကလည္း ခက္ခဲတဲ့အတြက္ အေမ ရိပ္သာမွာ ရက္ရွည္ တရားသြား အားထုတ္တာကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္မျပဳခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ အခုလို နာေရးကူညီမႈ အသင္း ေပၚေပါက္လာတဲ့ေနာက္ အသင္းရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို သြားေလရာ ရိပ္သာယူသြားၿပီး နီးစပ္ရာ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားကို အဲဒီဖုန္းနံပါတ္ေလးေပးထားၿပီး အေမတစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ့ရင္ အဲဒီအသင္းကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားေပးပါလို႕ အကူအညီေတာင္းထားၿပီး အေမအားထုတ္ခ်င္တဲ့ ဝိပႆနာ ဘာဝနာတရားကို စိတ္တိုင္းက် အားထုတ္ခြင့္ ရေနၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒါေၾကာင့္ကြၽန္မတို႕ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ေနၿပီး အျမဲတမ္းပဲ ေမတၱာပို႕အမွ်ေပးေဝေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပပါတယ္။ ကြၽန္မေျပာခ်င္တာက ပရိေဒဝမီးေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ နာေရးရွင္မ်ားရဲ႕ အပူမီးကို ၿငႇိမ္းသတ္ႏိုင္ဖို႕ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးရဲ႕ ေဘးထြက္အက်ိဳး ရလဒ္ ေတြဟာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ မ်ားျပားလွတယ္ဆိုတာကိုပါ။လူရယ္လို႕ျဖစ္လာရင္ ေသရမွာပဲဆိုတဲ့ တရားကို ႏွလံုးသြင္းထားႏိုင္လို႕ ေသရမွာကို မေၾကာက္ ေပမယ့္ မိမိေသခဲ့ရင္ မိမိရဲ႕ က်န္ရစ္တဲ့ ဥတုဇ႐ုပ္ကလာပ္ေၾကာင့္ က်န္ရစ္သူမ်ားအတြက္ ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးႀကီး ျဖစ္ေနမွာကို ေၾကာင့္ၾကတတ္ၾကတဲ့ လူမ်ားအတြက္လည္း နာေရးကူညီမႈ အသင္းႀကီးဟာ လိုအပ္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။ ေသဆံုးခါနီး လူတစ္ဦးအတြက္ မရဏ သႏၷေဇာ ေစာခ်ိန္မွာ မည္သည့္ပူပင္ေၾကာင့္ၾကမႈမွ် ဝင္ေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မခံရဘဲ ေအးၿငိမ္းစြာ စုတိ စိတ္က်ႏိုင္ျခင္းသည္ ဘဝကူးေကာင္းရန္အတြက္ အလိုအပ္ဆံုး အေျခအေနတစ္ရပ္ပင္ မဟုတ္ပါလား။

(ေဒၚေရႊဇီးကြက္ )

အြန္လိုင္းစာေပ ေရးသားျခင္း

စာေရးသားတတ္ျခင္းျဖင့္ ...လူသားတို႔၏ ကာလႏွင့္ ေဒသကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္သည္ဟု အဆိုရွိသည္။ ဤအဆိုသည္ မွန္၏။ စာေရးသားတတ္ျခင္းအားျဖင့္ လူသားတို႔သည္ သတၱ၀ါအားလံုး မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာေသျခင္းတရားကို တစ္နည္းတစ္ဖံု ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

လူသာ ေသသည္....စာကား မေသ

တိရစၧာန္တို႔သည္ တစ္ေခတ္ႏွင့္ တစ္ေခတ္ ဆက္သြယ္မႈလံုး၀ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေပ။ လူသားမ်ားကဲ့သို႔ စာေရးၿပီး မွတ္တမ္းမတင္ႏိုင္ေပ။ လူသည္ မိမိေရးသားထားေသာ စာကို ကမာၻအႏွံ႔သို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္သည္။ မိမိေခတ္၌သာမက ေခတ္အဆက္ဆက္သို႔ မိမိေျပာဆိုျခင္သည့္ စကားကို ေျပာျပႏိုင္သည္။ ကာလၾကာေ၀းသည္ အထိလည္း ဆက္သြယ္မႈမ်ားကို လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၆၀ ေက်ာ္က ပ်ံလြန္ေတာ္မူေသာ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ `ကိုးခန္းပ်ဳိ႕´ ကို ယခုထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ့လာဖတ္႐ႈ ဗဟုသုတ တိုးပြားႏိုင္ေပသည္။ သြန္သင္ဆံုးမခ်က္မ်ားကို ၾကားနာႏိုင္သည္။
စာေရးတတ္ျခင္းအားျဖင့္ အခ်ိန္ကာလကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္႐ံုသာမက ေနရာေဒသကိုပင္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေပသည္။ ရပ္ေ၀းသို႔ မသြားႏိုင္ေသာ္လည္း ရပ္ေ၀းမွ မိတ္ေဆြကို ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္ေပသည္။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာေသာ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သိရွိႏိုင္ေပသည္။ ၂၁-ရာစု အင္တာနက္ေခတ္တြင္ ပို၍ပင္ အဆင္ေျပေစသည္။ တစ္ကမာၻလံုး အတိုင္းအတာျဖင့္ ဆက္သြယ္မႈမ်ား ပို၍ ေကာင္းမြန္လာေပသည္။ စာေပေရးသားျခင္းသည္လည္း စကၠဴေပၚတြင္သာမက အြန္လိုင္းေပၚတြင္ ေရးသားႏိုင္ေပသည္။ အြန္လိုင္းစာေပမ်ားသည္ တစ္ကမာၻလံုးကို ျပန္႔ႏွံ႔ေစၿပီး လူသားအားလံုး အတြက္ အက်ဳိးရွိေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူအမ်ား အြန္လိုင္းစာေပ ေရးသားျခင္းကို ေလ့လာေရးသားၾကေစရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။

(*ဆရာဦးေသာ္ေကာင္း၏ စာအုပ္အေၾကာင္းနိဒါန္း ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏႈတ္၍ ယေန႔ေခတ္ႏွင့္အညီ ျဖည့္စြက္ေရးသား တင္ျပထားပါသည္။)

စာရေးဆရာများ၏ စာရေးပုံစရိုက်များ

စာရေးဆရာ အသီးသီးတို့သည် မိမိနှစ်သက်သလို၊ သက်တောင့်သက်သာ ရှိသည်ဟု ထင်သလို စာရေး တတ်ကြသည်။
စလေဦးပုညသည် မေတ္တာစာ၊ တေးထပ်၊ မှာတမ်းများကို ရေးသောအခါ ဆေးပေါ့လိပ် တစ်လိပ် ကုန်အောင် ရှေးဦးစွာ သောက်ပြီးမှ ပုရပိုက်ကိုခင်း၍ ဘယ်လက်ဖြင့် ကန့်ကူဆန် ကိုင်ကာ မရပ်မနား ထောက်လျှောက်ရေးသားသည်။ (ဦးပုည၏ ညာလက်သည် သိမ်နေ၍ မသန်မစွမ်းရှိနေကာ ဘယ်လက်ဖြင့် စာရေးရသည်။)
လယ်တီဆရာတော် ဘုရားကြီးသည် ဗလာစာအုပ်(ကော်ပီစာအုပ်)တွင် ခွေးတံဆိပ် ခဲတံဖြင့် စာရေး၏။ ဆရာတော်ကြီး၏ တပည့်များက ခဲတံပေါင်းများစွာကို ချွန်ကာ ဆရာတော်ကြီး၏အနီးတွင် စုပုံချပေးထားရသည်။ ဆရာတော်ကြီးသည် ခဲတံတစ်ချောင်း တုံးသွားလျှင် အနီးရှိ ချွန်ပြီးခဲတံပုံထဲမှ တစ်ချောင်းကို ကောက်ယူရေးသားသည်။ တုံးသွားသောခဲတံများကို တပည့်များက ချွန်ပေးကြရသည်။
မော်ပီဆရာသိန်းသည်အသက်ကြီးလာသောအခါ မျက်စိမှုန်လာ၍ သူစာဖတ်လိုသော အခါ ဘေးလူကို ဖတ်ခိုင်းရသည်။ ဆရာသိန်း စာရေးလိုလျှင် နှုတ်မှရွတ်ပြပြီး ဘေးလူကို လိုက်၍ ရေးခိုင်းရသည်။
လယ်တီပဏ္ဍိတ ဦးမောင်ကြီးကား သင်ဖြူးပေါ်တွင် ဝမ်းလျားမှောက်ကာ မင်အိုးတွင် ကလောင်တံဖြင့် တို့၍ရေး၏။ ဖောင်တိန်ဖြင့် မရေးပေ။ မင်အိုးတွင် ကလောင်တံဖြင့် ရေးခြင်းမှာ ကလောင်သွားတွင် မင်ကုန်သွားလျှင် ထပ်၍ထပ်၍ မင်တို့ရသည်။ ယင်းသို့ မင်တို့ခိုက်တွင် ရေးစရာများ စဉ်းစားရသည်။ (တနည်းပြောရလျှင် မင်တို့ခိုက်တွင် ဦးနှောက်အနားယူရသည် ဟု ဆိုနိုင်ပေသည်။)
စာရေးဆရာကြီး မဟာဆွေမှာ အရက်သောက်တတ်သူဖြစ်ရာ ညဦးအချိန်တွင် အရက်သောက်၍ ထမင်းစားပြီးနောက် အိပ်ယာသို့ ဝင်သည်။ သန်းခေါင်ကျော် နာရီပြန် တစ်ချက် နှစ်ချက်တွင် အိပ်ယာမှ နိုးလာပြီး မိုးလင်းသည့်တိုင်အောင် စာရေးလေသည်။ စာရေး၍ လက်တွေ့နေလျှင် နံနက်စာစားချိန်အထိ ရေးတတ်လေသည်။
ဆရာကြီး ပီမိုးနင်းမှာလည်း ငယ်စဉ်အခါက ကဇော်ဆိုင်၊ အရက်ဆိုင်တွင် စာရေး လုပ်ခဲ့ဘူး သဖြင့် အရက်သောက်တတ်သူ ဖြစ်လာလေသည်။ လက်ဖက်ရည်ကရားအတွင်း အရက်ထည့်ပြီး သူ့အနီးတွင် ချထားလျက် အရက်တစ်ကျိုက် စာတစ်ပိုဒ် ရေးတတ်လေသည်။
စာရေးဆရာ ရန်အောင်ကမူ ဆေးပေါ့လိပ် သောက်တတ်သူဖြစ်သဖြင့် လင်္ကျာလက်တွင် ဖောင်တိန်ကိုင်ကာ လက်ဝဲလက်ကြားတွင် ဆေးလိပ်ညှပ်လျက် ဆေးလိပ်တစ်ဖွာ စာတစ်ဝါကျ ရေးသားလေသည်။
မောင်သာရနှင့် မောင်စိန်ဝင်း(ပုတီးကုန်း) တို့သည် တစ်ချိန်က ဟိုတယ်များတွင် အခန်းငှား၍ စာရေးလေ့ရှိ သည်။ (စိတ်အနှောက်အယှက် မရှိမှု၊ စိတ်ကြည်လင် ချမ်းမြေ့မှုသည် စာကောင်းပေကောင်း ကို စိတ်ပါဝင်စားစွာ ရေးသားနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်မည်။)
ယနေ့ခေတ် အွန်လိုင်းစာပေ ရေးသားသော စာရေးဆရာများသည် ဘယ်လိုပုံစံ ဘယ်လိုစရိုက် မျိုးဖြင့် ရေးသားနေကြပါသနည်း?

ပေတစ်ရာပေါ်မှာ စာရေးတဲ့ အရူးတစ်ယောက် အကြောင်း

ကျွန်တော် ငယ်ငယ်က ကျောင်းကအပြန် ပေတစ်ရာလမ်းမပေါ်မှာ မြေဖြူနဲ့ အင်္ဂလိပ်စာတွေ ရေးနေတဲ့ အရူးတစ်ယောက်ကို တွေ့ဖူးပါသည်။

ထိုအရူးသည် စာတတ်ပေတတ်အရူး ဖြစ်လိမ့်မည်ထင်သည်။ ပေတစ်ရာပေါ်မှာ ရေးသော အင်္ဂလိပ်စာသည်မှာ အတော်လှ၏။ ဘာတွေရေးထား သည်ကို မသိပါ။ ကားလမ်းပေါ်မှာရေးတော့ ကားလာရင် ဒီအရူးသည် ကားတိုက်မည်ဆိုး၍ ပလက်ဖောင်းပေါ် တက်ပြေးသည်။ ကားမရှိလျှင် စာပြန်ရေးသည်။ သူရေးသောစာများသည် ကားများဖြတ်သွားသဖြင့် စာများပျက်ကုန်၏။ ဒီအရူးကတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ ကျွန်တော်ကတော့ တော်တော်စိတ်မကောင်းပါ။

အခုလည်း ကျွန်တော်တို့အဖြစ်က အွန်လိုင်းပေါ်မှာ စာရေးနေတဲ့ အရူးတွေများ ဖြစ်နေမလားဘဲ၊ ကိုယ်ရေးတဲ့စာတွေ ပျက်ကုန်မှာ ဘယ်တော့များ ပျောက်ကုန်မှာကို ရင်တထိပ်ထိပ်နဲ့ ဆက်လက်ရေးသားနေဆဲ...။